Polskie Parki Narodowe

Powołano go 1989 roku jako jeden z największych parków w Polsce. Obejmuje swoim obszarem aż 150 km2 z czego prawie 2/3 powierzchni to lasy, 19% wody, a reszta to tereny rolnicze. Na jego terytorium znajdują się 42 jeziora, a lasy stanowią schronienie dla 50 gatunków dzikich ssaków lądowych. Swoją niszę ma tutaj również 12 spośród 18 żyjących w Polsce gatunków płazów i ponad 200 gatunków ptaków, a ponad 80 gatunków roślin jest objęte ścisłą ochroną. Znajduje się on na skraju Puszczy Augustowskiej i cechuje się najsurowszymi warunkami klimatycznymi w całej nizinnej części Polski. Areał ten znajduje się pod wpływem kontynentalnego klimatu Eurazji, który charakteryzują mroźne zimy i upalne lata. Średnia roczna temperatura powietrza dla tego regionu to 6 st. C, a pokrywa śnieżna leży tu przez prawie 100 dni. W 1990 roku ustanowiono Pracownię Naukowo-Badawczą Wigierskiego Parku Narodowego (obecnie Pracownię Naukowo-Edukacyjną), która prowadzi własne tematy badawcze, a także koordynuje badania innych jednostek, prowadzi monitoring środowiska przyrodniczego, chroni czynnie zagrożone gatunki roślin i zwierząt oraz przygotowuje ekspertyzy i opracowania dotyczące walorów przyrodniczych tej części Suwalszczyzny.